De repetities voor Please (don't) let me be (mis)understood starten in januari 2022. Première op 11 januari 2023 in STUK in Leuven, maar op 11 juni tonen we al eens een work-in-progress tijdens KIEM in Oostende.
"De dieren zal ons via zijn hybride protagonisten voortdurend uitdagen om te bevragen wat we zien en daarmee vooral wat we willen zien, wat we verwachten te zien."
Lees hier de volledige recensie over De dieren op de website van Etcetera
In oktober 2020 ging De dieren in première, een voorstelling die je meeneemt naar de zoo, een plek waar mensen naar dieren kijken. Na de première ging de voorstelling in een gedwongen winterslaap. Maar een voorstelling is een levend organisme, dat blijft verder groeien, ook als ze niet gespeeld of gezien wordt. Be a Bear is de koortsdroom van een voorstelling in winterslaap.
Be a Bear is een Podcast van Geert Belpaeme en Esther Venrooy.
Leven op de Onbalans is een boek over spelen. Vertrekkend vanuit inzichten die voortkomen uit een praktijk van spelen – als performer, theatermaker, maar ook als pedagoog en artistiek onderzoeker aan KASK in Gent… – ontrafelt Geert Belpaeme hoe spelen fundamenteel verwoven zit in onze ervaring van de wereld en onze mogelijkheid om die wereld te kennen. Hoe we spelen bepaalt wie we zijn. Veel meer dan een specifieke culturele activiteit die we af en toe in helder afgebakende contexten en binnen heldere regels doen, is spelende-zijn de fundamentele ontologische situatie waarin we ons bevinden. We moeten spelen om te bestaan. Belpaeme werkt toe naar een definitie van spelen vanuit de term onzekerheid, een begrip dat hij aan de kwantummechanica ontleent. Onzekerheid duidt op een fundamentele instabiliteit van de materiële opbouw van de werkelijkheid. Het zekere handelen waarin we ons elke dag begeven is een reductie van een werkelijke (overlappende) veelvormigheid en onbepaaldheid, een inconsistente en niet-te-tellen vormveelheid. Bestaan betekent dat we binnen die onbepaalde vormveelheid, structuur en eenheid ‘performen’.
Geert Belpaeme evolueert naar een specifiekere definitie van spelen als ont-zekeren, een ontologisch-epistemologische attitude die men in het zijn kan aannemen ten opzichte van de betekenisregimes die dat zijn vormgeven. Spelen als podiumkunstpraktijk is een ideaal laboratorium om dit te onderzoeken omdat de exponentiële vermenigvuldiging van de blik een kortsluiting teweegbrengt in de zekerheid waarbinnen we pretenderen te handelen. De toneelspeler wordt gedwongen veelvormig te zijn. De speler kan niet anders dan in een waarheid te staan die zich niet in een eenheid laat vatten.
Leven op de Onbalans wordt gefinancierd door het Onderzoeksfonds Kunsten van HOGENT. Publicatie verwacht in 2023.
Lees hier een voorpublicatie die verscheen in Etcetera in maart 2020
De dieren is een speels requiem voor uitstervende ecosystemen en een falend mensbeeld. De voorstelling neemt je mee naar de zoo, een performatieve ruimte waar dieren hun anders-zijn moeten opvoeren zodat de mens zichzelf kan bevestigen – door te kijken. De zoo betrekt bezoekers bij een historisch ritueel van een westerse ordening van de wereld. Je leert er “staren” naar wezens die exotisch zijn gemaakt door onze fantasieën over wilde en verre oorden. Maar in deze zoo zijn de grenzen vervaagd tussen wie mens is en wie dier. Hier is het onduidelijk wie (voor) wie performt.
“Animals are always the observed. The fact that they can observe us has lost all significance.” (John Berger, Why look at Animals?)
regie: Geert Belpaeme / dramaturgie: Bauke Lievens / spel: Greet Jacobs & Sophia Bauer / licht- en decorontwerp: Geert Vanoorlé / geluidsontwerp: Esther Venrooy / maskers: Viktor Leestmans / kostuum: Valerie Le Roy / techniek: Geeraard Respeel / artistiek advies: Mats Van Herreweghe
productie: l’hommmm / coproductie: Vooruit
met de steun van De Vlaamse Overheid, Cultuur Gent, Buda, De Grote Post & KAAP
voorbije speellijst: Vooruit (Gent), De Grote Post (Oostende), Buda (Kortrijk), Malpertuis (Tielt), Nona (Mechelen), Tweetakt festival (Utrecht)
Met Please (don’t) let me be (mis)understood bevraagt Geert Belpaeme de figuur van de clown. Hedendaagse clownerie wordt veelal gereduceerd tot een spel met versteende vormen en figuren met een bijpassende psychologie. Een typisch voorbeeld is de tragiek van de huilende clown, als melancholische fêtering van de falende mens. Nochtans is clownerie, net als het theater, een performatieve praktijk met een potentieel om bestaande verhoudingen in vraag te stellen.
Geert Belpaeme wil in Please (don’t) let me be (mis)understood terug naar de kern van clownerie. Het wordt een choreografische deconstructie van de figuur van de clown met de bedoeling opnieuw dit rijke potentieel te verkennen. Hij gebruikt clownerie om nieuwe definities te onderzoeken van wat het betekent om mens te zijn: hoe kunnen we een minder agressieve positie innemen ten midden van andere organismen, levende systemen, ecosystemen en objecten?
Maar hoe onderzoek je dat in het theater, een plek die net gedefinieerd wordt door de menselijke blik? Hoe kun je niet-menselijke verhoudingen met een menselijk lichaam performen? Geert Belpaeme gelooft dat de clownspraktijk, met haar inherente openheid ten opzichte van ruimtes, objecten, relaties… net daar een opening in biedt.
Please (don’t) let me be misunderstood gaat in première op 11 januari 2023 in STUK in Leuven.
In All Inclusive bevraagt Julian Hetzel de esthetisering van geweld en de explosieve kracht van oorlogsbeelden. Vertrekkende vanuit het principe van ‘creatie door destructie’ importeerde hij enkele kilo’s oorlogspuin uit Syrië. De brokstukken transformeerde hij in Europa tot kunst.
Theatermaker Julian Hetzel plaatst in deze voorstelling kunst naast oorlog en toeristen naast vluchtelingen. Hij verbindt realiteit met verbeelding tijdens een rondleiding doorheen een tijdelijke expositieruimte. U wordt uitgenodigd om te kijken naar een museumbezoek waar de realiteit keihard terugslaat. Wat als we empathie kunnen kapitaliseren door mensen naar mensen te laten kijken?
regie: Julian Hetzel / performers: Kristien De Proost, Edoardo Ripani, Geert Belpaeme & lokale figuranten / dramaturgie: Miguel Angel Melgares / artistiek advies: Sodja Lotker / kostuums: Anne-Catherine Kunz / techniek: Korneel Coessens & Piet Depoortere / productie-assistentie: Sabine Mangeleer
productie: CAMPO i.s.m. Stichting Ism&Heit Utrecht
coproductie: Frascati Producties, Schauspiel Leipzig, Münchner Kammerspiele & SPIELART Festival
In Matisklo zoekt Bosse Provoost met vijf andere theatermakers naar de limieten van het uitspreekbare en afbeeldbare aan de hand van gedichten van Paul Celan, kostuums die een mens opslokken en hoopjes bezielde materie.
Op de scène passeren eveneens enkele ambigue en in zichzelf gekeerde ‘figuren’. Welke spreidsprongen aan betekenis en verbeelding ontstaan er wanneer deze figuren en de gedichten van Celan elkaar ontmoeten?
Celan gaat als overlever van de Holocaust moreel en talig tot het uiterste. Zijn poëzie reikt naar wat zich 'voorbij' de taal bevindt: een wereld lang voor of ver voorbij de mensen, een spreken vanuit het eigen dood-zijn. Ieder woord is als een steen die opgepakt en vanuit meerdere richtingen bekeken kan worden.
regie: Bosse Provoost / spel: Joeri Happel, Benjamin Cools, Ezra Veldhuis & Geert Belpaeme / dramaturgie: Geert Belpaeme / geluidsontwerp: Benjamin cools / kostuumontwerp: Max Pairon / scenografie & lichtontwerp: Ezra Veldhuis / tekst: Paul Celan / vertaling: Ton Naaijkens
productie: Toneelhuis & Kraagsteen / coproductie: Vooruit, Jonge Harten Theaterfestival
‘My Life with the Tree’ is een visuele trip die de sluizen van je verbeelding wagenwijd openzet. Het is een ode aan het mooiste en tegelijk meest tragische mechanisme in de mens: het verlangen. Want iets willen: dat is wat het leven voedt en vooruit stuwt. Het laat je steeds opnieuw je horizonten verruimen. Maar hoeveel mag er sneuvelen om je droom te bereiken? En wat als je dan hebt wat je dacht te willen?
Geïnspireerd op de condition humaine volgens Schopenhauer, creëert de jonge theatermaker Alexia Leysen met acteur Geert Belpaeme een eigenzinnige wereld die schommelt tussen fantasie en hyperrealisme. Laat je meevoeren in een beeldende reis, langs de omwegen van de fantasie en met de poëzie van het antispektakel.
Regie: Alexia Leysen / Spel: Geert Belpaeme /Decorbouw: Kristof Morel/ Techniek: Niels Antonissen, Mirko De Beule
Productie: d e t h e a t e r m a k e r, Villanella, BRUT
I.s.m. Festival Cement, Troubleyn, Stad Antwerpen
First is een samenwerking van Geert Belpaeme met pianist/componist Heleen Van Haegenborgh. Ze lieten zich door Tik Tak, Barnett Newman en Snaartheorie inspireren tot een reflectie over de lineariteit van ons bewustzijn.
First vertrekt vanuit het idee dat wij, mensen, via de taal zelf de scheppers zijn van de realiteit waarin wij leven. First is een pamflet: een ode aan het beginnen; een prelude gedanst door de eerste mens, voor de laatste mens.
First ontving de Roel Verniersprijs in 2016 en speelde op het Theaterfestival in Antwerpen in 2018.
Geert Belpaeme (tekst, spel & creatie) / Heleen Van Haegenborgh (muziek & spel) / Mats Van Herreweghe (dramaturgie) / Ezra Veldhuis & Bosse Provoost (scenografie) / Geert Vanoorlé (lichtontwerp)
een productie van l’hommmm / Met de steun van KASK School of Arts Gent, Vooruit, Pact Zollverein, wpZimmer, KAAP & De Roel Verniersprijs 2016 (Het TheaterFestival/T-heater)
First speelde in KC Nona (Mechelen), Het TheaterFestival (Antwerpen), Vooruit (Gent), Festival Dansand (Oostende)
In The Act of Dying proberen drie spelers als vrolijke niet-menselijke figuren te sterven. Ze gaan op zoek naar de ultieme vrijheid van de animatiefiguur: na een ronduit gewelddadige dood opnieuw te verrijzen. De voorstelling is een reflectie op de rol van geweld en de dood in onze samenleving. Net door de dood vanuit de lichtheid en speelsheid van de tekenfilmfiguur te benaderen, proberen de polen tot een waarachtige tragiek te komen. De acteurs worden bijgestaan door een vierkant en de Derde Symfonie van Henryk Górecki.
‘They don’t know death, they don’t know sexuality, they don’t know suffering, you cut them into pieces, they’re reconstituted. There is no finitude, no mortality here. There is evil, but a kind of naieve, good evil. You’re just egotistic, you want to eat, you want to hit the other, but there is no guilt proper.’ (uit A Pervert’s Guide to Cinema van Slavoj Žižek)
van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer & Geert Belpaeme / scenografie: Sibran Sampers, Ezra Veldhuis / dramaturgisch advies: Mats Van Herreweghe / techniek: Britt De Jonghe
productie: de polen
co-productie: wpZimmer, Buda, Vooruit & Toneelhuis
met de steun van: de Vlaamse Overheid, TAZ, LOD & KAAP
The Act of Dying werd gespeeld in Vooruit (Gent), KAAP (Brugge), TAZ (Oostende), Festival Boulevard (’s Hertogenbosch), Love at First Sight festival (Antwerpen), Jonge Harten Festival (Groningen)
Fünf leichte tanzspiele vertelt het verhaal van de taal. Niet de taal waarin wij spreken maar een oertaal, een spel, een verbeelding die vóór het begrijpen komt. Fünf leichte tanzspiele legt bloot hoe snel taal ontstaat, hoe makkelijk we iets onvatbaar begrijpen, hoe vanzelfsprekend een wereldbeeld zich uittekent.
De taal, de wiskunde, de wetenschappen zijn geen pogingen om de realiteit te vatten, ze zijn een spel waarin mensen ervaring proberen te ordenen via zelfverzonnen regels. Er is geen logica, er is geen waarheid, er zijn enkele spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan.
Fünf leichte tanzspiele neemt je terug naar de sérieux van het kind-zijn, waarbij elke vorm ontdekt moet worden, waarbij inhoud nog abstractie is en abstractie heel normaal.
van & met: Geert Belpaeme, Mats Van Herreweghe, Loes Carrette, Benjamin Cools & Seppe Decubber
licht: Timme Afschrift
productie: l’hommmm
Hoe houdt een mens zich staande in een architectuur – een desolate vlakte onder een brug – die zich onverschillig opstelt tot de mens die zich erin begeeft en hem door haar afmetingen fijn drukt? Het sterkste teken dat een mens er kan geven is er zijn of er niet zijn. 1 en 0 zijn instrumenten om iets uit te drukken. Er zijn. Er niet zijn. En vervolgens leest de architectuur als een partituur van ongewone ontmoetingen.
Herberg werd in 2015 gemaakt voor een zeer specifieke ruimte onder een viaduct in Ledeberg (Gent) om tijdens zonsondergang gespeeld te worden.
Het uitgangspunt van de voorstelling is altijd geweest om naar de ruimte, meerbepaald een grote vlakte met pilaren en een ‘dak’, te luisteren en haar niet iets op te leggen, wat ons bracht tot het proberen hertalen van een architectuur tot partituur. Een ander belangrijk onderzoek in de voorstelling is het verkennen van de mogelijkheden van een speler/mens/lichaam om over grote afstanden of bij weinig licht iets te communiceren, en welke mogelijkheden de visuele barrière van een afstand of zonsondergang bieden voor wat je wil vertellen.
In 2016 werden we uitgenodigd door Toneelhuis om Herberg te hertalen naar een locatie in de omgeving van Antwerpen. Omdat de voorstelling zo locatiespecifiek is, heeft de uitdagende hertaling naar het viaduct van Merksem ons tot een andere voorstelling geleid met inhoudelijke en vormelijke accenten eigen aan de locatie.
van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer, Britt Bakker, Midas De Saedeleir & Geert Belpaeme
Sprachspiel is een voorstelling die het midden houdt tussen kunst en filosofisch experiment. Met Sprachspiel willen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe aantonen hoe communicatie ontstaat vanuit spel, niet vanuit begrijpen.
De voorstelling vindt zijn inspiratie en zijn naam bij de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein die vindt dat taal geen poging is om de werkelijkheid te vatten maar een spel waarin mensen orde scheppen met (willekeurige) spelregels die enkel binnen hun eigen logica kloppen. Er zijn alleen spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan. Taal is actief, het is een handeling. De taal bestaat niet op het moment dat er niet gecommuniceerd wordt. Betekenis bestaat niet zonder de mens (die ze actief creëert en hergebruikt). Er moet gespeeld worden!
l’hommmm vertrok vanuit dit idee om Sprachspiel te maken, een voorstelling die ons idee over taal en betekenis wil losweken uit de restricties waar het in zijn dagelijkse gebruik vaak in verstrikt raakt. In de voorstelling proberen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe te communiceren via abstracte beweging. Er zijn geen woorden, geen concepten, geen betekenis, enkel lichamen en de mogelijkheid om te spelen.
Van & met Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe / coaching: Charlotte van den Eynde / lichtontwerp: Timme Afschrift i.s.m. studenten KASKdrama
Sprachspiel speelde in CC Ghybe (Poperinge), KC Nona (Mechelen), Flare Festival (Manchester, UK), CC hasselt, De werf (Brugge), Love at First Sight (Antwerpen), MSK (Gent), Pact Zollverein (Essen, D), Chambre d’O (Oostende), wpZimmer (Antwerpen), Les Ballets C de la B (Gent), Rataplan (Antwerpen)
In It says nothing to me about my life gaat l’hommmm na hoe de mens en zijn lichaam stelselmatig gesocialiseerd worden. Hoe we staan, wandelen, lachen of wenen wordt ons van kinds af aan voorgetoond. Daarin spelen niet alleen onze naast familie en vrienden een grote rol, maar ook de wereld buiten ons en de hoeveelheid beelden en informatie die we op ons afgestuurd krijgen. De manier waarop we ons dus letterlijk in deze wereld ‘voortbewegen’ is niet waardevrij, maar is net een weerslag van elke ontmoeting die een mens in zijn levensloop kent.
De voorstelling is een zoektocht naar oprechtheid in die veelheid van informatie. Hoe hard we ook proberen, we zullen nooit volledig samenvallen met de beelden die ons worden voorgehouden. En net daarin, in dat falen, wordt de mens tot zijn eigen en unieke zelf.
regie: Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe – spel: Seppe Cosyns & Loes Carrette
Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in twee studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.
In studie #2 stelt l’hommmm zich de vraag hoe een dergelijk denkbeeld de relatie tussen twee individuen beïnvloedt.
regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme & Yinka Kuitenbrouwer
Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in drie studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.
In studie #1 zie je een man solliciteren. Hij heeft een stok meegebracht.
regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme
Met Gat gaat l’hommmm op zoek naar een eigen kleine revolutie! Daarvoor moeten we terug naar het begin: de oerknal die het niets uit evenwicht brengt. Het resultaat: lichamen in een lege ruimte, mensen die zich tot elkaar beginnen te verhouden, die elkaar ontdekken en aftasten, de mogelijkheid van een wereld die zich opricht en tegelijk ook de verwachting dat alles iets wordt, dat iedereen iemand moet zijn.
Op een scène bestaat de mogelijkheid dat alles kan. Dat is de kans. Wie zal hem grijpen? En als je grijpt, wat vang je dan? Een nieuw leven? Een nieuw begin? Of gewoon heel even alleen zijn met de hele wereld? En daarna weer verder, tot een nieuw schisma in de tijd je wereld openbreekt.
Wij willen revolutie! Mag het nog gezegd? Laten we openbreken wat stilstaat. Laten we ontregelen wat zich constant herhaalt. Laten we beginnen bij onszelf. Laten we beginnen met theater.
En wie zijn wij? Niemand. Wat is dit dan? Niets.
Of toch? Een gat …
regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michaël Canto Minjauw, Seppe Cosyns, Lieselotte De Keyzer, Elien Hanselaer & Lize Pede – dramaturgie: Mats Van Herreweghe
In the garden of Eden
a cat jumped over the fence
and everything changed.
Drie acteurs op een scène gaan terug naar de oorsprong. Ze willen spelen. Zonder ernst, zonder gêne en zonder terughoudendheid gaan ze dansen, bewegen, spelen als kleine kinderen. En net als kleine kinderen maakt het hen niet uit dat dit spel constant verandert.
Ze zijn bevrijd van alles wat hen in deze wereld kan belemmeren: maatschappij, taal, zichzelf. Onbekommerd gaan ze op zoek naar hun eigen paradijs. En toch blijft die ene vraag hangen:
Où est le chat?
regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michael Canto Minjauw, Sanne Haenen en Seppe Cosyns – dramaturgie: Mats Van Herreweghe – scenografie: Sarah Geirnaert – spelcoach: Elsie de Brauw – promotor: Sam Bogaerts – co-promotor: Alain Platel.
DE DIEREN
De Morgen, 23 december 2020
Etcetera, 6 oktober 2020
THE ACT OF DYING
Etcetera, 3 april 2017
FÜNF LEICHTE TANZSPIELE
Etcetera, 15 februari 2017
MY LIFE WITH THE TREE
Theaterkrant, 7 oktober 2016
SPRACHSPIEL
Knack Focus, 1 april 2015
De Standaard, 26 februari 2015
DE VRIJETIJDSMENS - STUDIE #2
Zone03, 28 oktober 2013
DE VRIJETIJDSMENS - STUDIE #1
De Standaard, 2 augustus 2012
Geert Belpaeme is theatermaker en speler. Hij studeerde in 2010 af aan de opleiding drama van KASK in Gent waar hij sindsdien ook docent en onderzoeker is.
Tussen 2010 en 2020 maakte hij samen met Mats Van Herreweghe en een wisselende groep medemakers onder de collectieve naam l'hommmm voorstellingen die balanceren tussen theater, performance, dans en filosofisch experiment. Het werk van l'hommmm wordt gekenmerkt door een speelsheid en abstractie die vanuit een ongeremde verbeelding vertrekt. In elke voorstelling probeert l'hommmm een nieuwe taal te creëren, een nieuwe manier om betekenis te vormen en met een publiek te communiceren.
Tussen 2015 en 2018 werkte Geert samen met Bosse Provoost, Kobe Chielens en Lieselotte De Keyser onder de collectieve naam de polen aan de voorstellingen Herberg en The Act of Dying.
Daarnaast werkte hij als speler, coach en dramaturg samen met Bosse Provoost, Alexia Leysen, Alexander Vantournhout & Bauke Lievens, Circus Katoen, duo André-Leo, Julian Hetzel...
De materialiteit van de vertelling, de impulsieve verbeelding van de speler en de zoektocht naar een niet-lineaire dramaturgie, zijn terugkerende thema's in Geert's praktijk als speler en als maker. Zijn artistieke taal, die soms doet denken aan een abstracte en minimalistische vorm van clownerie, combineert speelsheid met filosofische strengheid in voorstellingen die de overheersende narratieven van onze tijd willen uitdagen.
vimeo
booking
De repetities voor Please (don't) let me be (mis)understood starten in januari 2022. Première op 11 januari 2023 in STUK in Leuven, maar op 11 juni tonen we al eens een work-in-progress tijdens KIEM in Oostende.
"De dieren zal ons via zijn hybride protagonisten voortdurend uitdagen om te bevragen wat we zien en daarmee vooral wat we willen zien, wat we verwachten te zien."
Lees hier de volledige recensie over De dieren op de website van Etcetera
Geert Belpaeme is theatermaker en speler. Hij studeerde in 2010 af aan de opleiding drama van KASK in Gent waar hij sindsdien ook docent en onderzoeker is.
Tussen 2010 en 2020 maakte hij samen met Mats Van Herreweghe en een wisselende groep medemakers onder de collectieve naam l'hommmm voorstellingen die balanceren tussen theater, performance, dans en filosofisch experiment. Het werk van l'hommmm wordt gekenmerkt door een speelsheid en abstractie die vanuit een ongeremde verbeelding vertrekt. In elke voorstelling probeert l'hommmm een nieuwe taal te creëren, een nieuwe manier om betekenis te vormen en met een publiek te communiceren.
Tussen 2015 en 2018 werkte Geert samen met Bosse Provoost, Kobe Chielens en Lieselotte De Keyser onder de collectieve naam de polen aan de voorstellingen Herberg en The Act of Dying.
Daarnaast werkte hij als speler, coach en dramaturg samen met Bosse Provoost, Alexia Leysen, Alexander Vantournhout & Bauke Lievens, Circus Katoen, duo André-Leo, Julian Hetzel...
De materialiteit van de vertelling, de impulsieve verbeelding van de speler en de zoektocht naar een niet-lineaire dramaturgie, zijn terugkerende thema's in Geert's praktijk als speler en als maker. Zijn artistieke taal, die soms doet denken aan een abstracte en minimalistische vorm van clownerie, combineert speelsheid met filosofische strengheid in voorstellingen die de overheersende narratieven van onze tijd willen uitdagen.
In All Inclusive bevraagt Julian Hetzel de esthetisering van geweld en de explosieve kracht van oorlogsbeelden. Vertrekkende vanuit het principe van ‘creatie door destructie’ importeerde hij enkele kilo’s oorlogspuin uit Syrië. De brokstukken transformeerde hij in Europa tot kunst.
Theatermaker Julian Hetzel plaatst in deze voorstelling kunst naast oorlog en toeristen naast vluchtelingen. Hij verbindt realiteit met verbeelding tijdens een rondleiding doorheen een tijdelijke expositieruimte. U wordt uitgenodigd om te kijken naar een museumbezoek waar de realiteit keihard terugslaat. Wat als we empathie kunnen kapitaliseren door mensen naar mensen te laten kijken?
regie: Julian Hetzel / performers: Kristien De Proost, Edoardo Ripani, Geert Belpaeme & lokale figuranten / dramaturgie: Miguel Angel Melgares / artistiek advies: Sodja Lotker / kostuums: Anne-Catherine Kunz / techniek: Korneel Coessens & Piet Depoortere / productie-assistentie: Sabine Mangeleer
productie: CAMPO i.s.m. Stichting Ism&Heit Utrecht
coproductie: Frascati Producties, Schauspiel Leipzig, Münchner Kammerspiele & SPIELART Festival
In Matisklo zoekt Bosse Provoost met vijf andere theatermakers naar de limieten van het uitspreekbare en afbeeldbare aan de hand van gedichten van Paul Celan, kostuums die een mens opslokken en hoopjes bezielde materie.
Op de scène passeren eveneens enkele ambigue en in zichzelf gekeerde ‘figuren’. Welke spreidsprongen aan betekenis en verbeelding ontstaan er wanneer deze figuren en de gedichten van Celan elkaar ontmoeten?
Celan gaat als overlever van de Holocaust moreel en talig tot het uiterste. Zijn poëzie reikt naar wat zich 'voorbij' de taal bevindt: een wereld lang voor of ver voorbij de mensen, een spreken vanuit het eigen dood-zijn. Ieder woord is als een steen die opgepakt en vanuit meerdere richtingen bekeken kan worden.
regie: Bosse Provoost / spel: Joeri Happel, Benjamin Cools, Ezra Veldhuis & Geert Belpaeme / dramaturgie: Geert Belpaeme / geluidsontwerp: Benjamin cools / kostuumontwerp: Max Pairon / scenografie & lichtontwerp: Ezra Veldhuis / tekst: Paul Celan / vertaling: Ton Naaijkens
productie: Toneelhuis & Kraagsteen / coproductie: Vooruit, Jonge Harten Theaterfestival
‘My Life with the Tree’ is een visuele trip die de sluizen van je verbeelding wagenwijd openzet. Het is een ode aan het mooiste en tegelijk meest tragische mechanisme in de mens: het verlangen. Want iets willen: dat is wat het leven voedt en vooruit stuwt. Het laat je steeds opnieuw je horizonten verruimen. Maar hoeveel mag er sneuvelen om je droom te bereiken? En wat als je dan hebt wat je dacht te willen?
Geïnspireerd op de condition humaine volgens Schopenhauer, creëert de jonge theatermaker Alexia Leysen met acteur Geert Belpaeme een eigenzinnige wereld die schommelt tussen fantasie en hyperrealisme. Laat je meevoeren in een beeldende reis, langs de omwegen van de fantasie en met de poëzie van het antispektakel.
Regie: Alexia Leysen / Spel: Geert Belpaeme /Decorbouw: Kristof Morel/ Techniek: Niels Antonissen, Mirko De Beule
Productie: d e t h e a t e r m a k e r, Villanella, BRUT
I.s.m. Festival Cement, Troubleyn, Stad Antwerpen
Leven op de Onbalans is een boek over spelen. Vertrekkend vanuit inzichten die voortkomen uit een praktijk van spelen – als performer, theatermaker, maar ook als pedagoog en artistiek onderzoeker aan KASK in Gent… – ontrafelt Geert Belpaeme hoe spelen fundamenteel verwoven zit in onze ervaring van de wereld en onze mogelijkheid om die wereld te kennen. Hoe we spelen bepaalt wie we zijn. Veel meer dan een specifieke culturele activiteit die we af en toe in helder afgebakende contexten en binnen heldere regels doen, is spelende-zijn de fundamentele ontologische situatie waarin we ons bevinden. We moeten spelen om te bestaan. Belpaeme werkt toe naar een definitie van spelen vanuit de term onzekerheid, een begrip dat hij aan de kwantummechanica ontleent. Onzekerheid duidt op een fundamentele instabiliteit van de materiële opbouw van de werkelijkheid. Het zekere handelen waarin we ons elke dag begeven is een reductie van een werkelijke (overlappende) veelvormigheid en onbepaaldheid, een inconsistente en niet-te-tellen vormveelheid. Bestaan betekent dat we binnen die onbepaalde vormveelheid, structuur en eenheid ‘performen’.
Geert Belpaeme evolueert naar een specifiekere definitie van spelen als ont-zekeren, een ontologisch-epistemologische attitude die men in het zijn kan aannemen ten opzichte van de betekenisregimes die dat zijn vormgeven. Spelen als podiumkunstpraktijk is een ideaal laboratorium om dit te onderzoeken omdat de exponentiële vermenigvuldiging van de blik een kortsluiting teweegbrengt in de zekerheid waarbinnen we pretenderen te handelen. De toneelspeler wordt gedwongen veelvormig te zijn. De speler kan niet anders dan in een waarheid te staan die zich niet in een eenheid laat vatten.
Leven op de Onbalans wordt gefinancierd door het Onderzoeksfonds Kunsten van HOGENT. Publicatie verwacht in 2023.
Lees hier een voorpublicatie die verscheen in Etcetera in maart 2020
Met Please (don’t) let me be (mis)understood bevraagt Geert Belpaeme de figuur van de clown. Hedendaagse clownerie wordt veelal gereduceerd tot een spel met versteende vormen en figuren met een bijpassende psychologie. Een typisch voorbeeld is de tragiek van de huilende clown, als melancholische fêtering van de falende mens. Nochtans is clownerie, net als het theater, een performatieve praktijk met een potentieel om bestaande verhoudingen in vraag te stellen.
Geert Belpaeme wil in Please (don’t) let me be (mis)understood terug naar de kern van clownerie. Het wordt een choreografische deconstructie van de figuur van de clown met de bedoeling opnieuw dit rijke potentieel te verkennen. Hij gebruikt clownerie om nieuwe definities te onderzoeken van wat het betekent om mens te zijn: hoe kunnen we een minder agressieve positie innemen ten midden van andere organismen, levende systemen, ecosystemen en objecten?
Maar hoe onderzoek je dat in het theater, een plek die net gedefinieerd wordt door de menselijke blik? Hoe kun je niet-menselijke verhoudingen met een menselijk lichaam performen? Geert Belpaeme gelooft dat de clownspraktijk, met haar inherente openheid ten opzichte van ruimtes, objecten, relaties… net daar een opening in biedt.
Please (don’t) let me be misunderstood gaat in première op 11 januari 2023 in STUK in Leuven.
DE DIEREN
De Morgen, 23 december 2020
Etcetera, 6 oktober 2020
THE ACT OF DYING
Etcetera, 3 april 2017
FÜNF LEICHTE TANZSPIELE
Etcetera, 15 februari 2017
MY LIFE WITH THE TREE
Theaterkrant, 7 oktober 2016
SPRACHSPIEL
Knack Focus, 1 april 2015
De Standaard, 26 februari 2015
DE VRIJETIJDSMENS - STUDIE #2
Zone03, 28 oktober 2013
DE VRIJETIJDSMENS - STUDIE #1
De Standaard, 2 augustus 2012
In oktober 2020 ging De dieren in première, een voorstelling die je meeneemt naar de zoo, een plek waar mensen naar dieren kijken. Na de première ging de voorstelling in een gedwongen winterslaap. Maar een voorstelling is een levend organisme, dat blijft verder groeien, ook als ze niet gespeeld of gezien wordt. Be a Bear is de koortsdroom van een voorstelling in winterslaap.
Be a Bear is een Podcast van Geert Belpaeme en Esther Venrooy.
De dieren is een speels requiem voor uitstervende ecosystemen en een falend mensbeeld. De voorstelling neemt je mee naar de zoo, een performatieve ruimte waar dieren hun anders-zijn moeten opvoeren zodat de mens zichzelf kan bevestigen – door te kijken. De zoo betrekt bezoekers bij een historisch ritueel van een westerse ordening van de wereld. Je leert er “staren” naar wezens die exotisch zijn gemaakt door onze fantasieën over wilde en verre oorden. Maar in deze zoo zijn de grenzen vervaagd tussen wie mens is en wie dier. Hier is het onduidelijk wie (voor) wie performt.
“Animals are always the observed. The fact that they can observe us has lost all significance.” (John Berger, Why look at Animals?)
regie: Geert Belpaeme / dramaturgie: Bauke Lievens / spel: Greet Jacobs & Sophia Bauer / licht- en decorontwerp: Geert Vanoorlé / geluidsontwerp: Esther Venrooy / maskers: Viktor Leestmans / kostuum: Valerie Le Roy / techniek: Geeraard Respeel / artistiek advies: Mats Van Herreweghe
productie: l’hommmm / coproductie: Vooruit
met de steun van De Vlaamse Overheid, Cultuur Gent, Buda, De Grote Post & KAAP
voorbije speellijst: Vooruit (Gent), De Grote Post (Oostende), Buda (Kortrijk), Malpertuis (Tielt), Nona (Mechelen), Tweetakt festival (Utrecht)
First is een samenwerking van Geert Belpaeme met pianist/componist Heleen Van Haegenborgh. Ze lieten zich door Tik Tak, Barnett Newman en Snaartheorie inspireren tot een reflectie over de lineariteit van ons bewustzijn.
First vertrekt vanuit het idee dat wij, mensen, via de taal zelf de scheppers zijn van de realiteit waarin wij leven. First is een pamflet: een ode aan het beginnen; een prelude gedanst door de eerste mens, voor de laatste mens.
First ontving de Roel Verniersprijs in 2016 en speelde op het Theaterfestival in Antwerpen in 2018.
Geert Belpaeme (tekst, spel & creatie) / Heleen Van Haegenborgh (muziek & spel) / Mats Van Herreweghe (dramaturgie) / Ezra Veldhuis & Bosse Provoost (scenografie) / Geert Vanoorlé (lichtontwerp)
een productie van l’hommmm / Met de steun van KASK School of Arts Gent, Vooruit, Pact Zollverein, wpZimmer, KAAP & De Roel Verniersprijs 2016 (Het TheaterFestival/T-heater)
First speelde in KC Nona (Mechelen), Het TheaterFestival (Antwerpen), Vooruit (Gent), Festival Dansand (Oostende)
In The Act of Dying proberen drie spelers als vrolijke niet-menselijke figuren te sterven. Ze gaan op zoek naar de ultieme vrijheid van de animatiefiguur: na een ronduit gewelddadige dood opnieuw te verrijzen. De voorstelling is een reflectie op de rol van geweld en de dood in onze samenleving. Net door de dood vanuit de lichtheid en speelsheid van de tekenfilmfiguur te benaderen, proberen de polen tot een waarachtige tragiek te komen. De acteurs worden bijgestaan door een vierkant en de Derde Symfonie van Henryk Górecki.
‘They don’t know death, they don’t know sexuality, they don’t know suffering, you cut them into pieces, they’re reconstituted. There is no finitude, no mortality here. There is evil, but a kind of naieve, good evil. You’re just egotistic, you want to eat, you want to hit the other, but there is no guilt proper.’ (uit A Pervert’s Guide to Cinema van Slavoj Žižek)
van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer & Geert Belpaeme / scenografie: Sibran Sampers, Ezra Veldhuis / dramaturgisch advies: Mats Van Herreweghe / techniek: Britt De Jonghe
productie: de polen
co-productie: wpZimmer, Buda, Vooruit & Toneelhuis
met de steun van: de Vlaamse Overheid, TAZ, LOD & KAAP
The Act of Dying werd gespeeld in Vooruit (Gent), KAAP (Brugge), TAZ (Oostende), Festival Boulevard (’s Hertogenbosch), Love at First Sight festival (Antwerpen), Jonge Harten Festival (Groningen)
Fünf leichte tanzspiele vertelt het verhaal van de taal. Niet de taal waarin wij spreken maar een oertaal, een spel, een verbeelding die vóór het begrijpen komt. Fünf leichte tanzspiele legt bloot hoe snel taal ontstaat, hoe makkelijk we iets onvatbaar begrijpen, hoe vanzelfsprekend een wereldbeeld zich uittekent.
De taal, de wiskunde, de wetenschappen zijn geen pogingen om de realiteit te vatten, ze zijn een spel waarin mensen ervaring proberen te ordenen via zelfverzonnen regels. Er is geen logica, er is geen waarheid, er zijn enkele spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan.
Fünf leichte tanzspiele neemt je terug naar de sérieux van het kind-zijn, waarbij elke vorm ontdekt moet worden, waarbij inhoud nog abstractie is en abstractie heel normaal.
van & met: Geert Belpaeme, Mats Van Herreweghe, Loes Carrette, Benjamin Cools & Seppe Decubber
licht: Timme Afschrift
productie: l’hommmm
Hoe houdt een mens zich staande in een architectuur – een desolate vlakte onder een brug – die zich onverschillig opstelt tot de mens die zich erin begeeft en hem door haar afmetingen fijn drukt? Het sterkste teken dat een mens er kan geven is er zijn of er niet zijn. 1 en 0 zijn instrumenten om iets uit te drukken. Er zijn. Er niet zijn. En vervolgens leest de architectuur als een partituur van ongewone ontmoetingen.
Herberg werd in 2015 gemaakt voor een zeer specifieke ruimte onder een viaduct in Ledeberg (Gent) om tijdens zonsondergang gespeeld te worden.
Het uitgangspunt van de voorstelling is altijd geweest om naar de ruimte, meerbepaald een grote vlakte met pilaren en een ‘dak’, te luisteren en haar niet iets op te leggen, wat ons bracht tot het proberen hertalen van een architectuur tot partituur. Een ander belangrijk onderzoek in de voorstelling is het verkennen van de mogelijkheden van een speler/mens/lichaam om over grote afstanden of bij weinig licht iets te communiceren, en welke mogelijkheden de visuele barrière van een afstand of zonsondergang bieden voor wat je wil vertellen.
In 2016 werden we uitgenodigd door Toneelhuis om Herberg te hertalen naar een locatie in de omgeving van Antwerpen. Omdat de voorstelling zo locatiespecifiek is, heeft de uitdagende hertaling naar het viaduct van Merksem ons tot een andere voorstelling geleid met inhoudelijke en vormelijke accenten eigen aan de locatie.
van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer, Britt Bakker, Midas De Saedeleir & Geert Belpaeme
Sprachspiel is een voorstelling die het midden houdt tussen kunst en filosofisch experiment. Met Sprachspiel willen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe aantonen hoe communicatie ontstaat vanuit spel, niet vanuit begrijpen.
De voorstelling vindt zijn inspiratie en zijn naam bij de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein die vindt dat taal geen poging is om de werkelijkheid te vatten maar een spel waarin mensen orde scheppen met (willekeurige) spelregels die enkel binnen hun eigen logica kloppen. Er zijn alleen spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan. Taal is actief, het is een handeling. De taal bestaat niet op het moment dat er niet gecommuniceerd wordt. Betekenis bestaat niet zonder de mens (die ze actief creëert en hergebruikt). Er moet gespeeld worden!
l’hommmm vertrok vanuit dit idee om Sprachspiel te maken, een voorstelling die ons idee over taal en betekenis wil losweken uit de restricties waar het in zijn dagelijkse gebruik vaak in verstrikt raakt. In de voorstelling proberen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe te communiceren via abstracte beweging. Er zijn geen woorden, geen concepten, geen betekenis, enkel lichamen en de mogelijkheid om te spelen.
Van & met Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe / coaching: Charlotte van den Eynde / lichtontwerp: Timme Afschrift i.s.m. studenten KASKdrama
Sprachspiel speelde in CC Ghybe (Poperinge), KC Nona (Mechelen), Flare Festival (Manchester, UK), CC hasselt, De werf (Brugge), Love at First Sight (Antwerpen), MSK (Gent), Pact Zollverein (Essen, D), Chambre d’O (Oostende), wpZimmer (Antwerpen), Les Ballets C de la B (Gent), Rataplan (Antwerpen)
In It says nothing to me about my life gaat l’hommmm na hoe de mens en zijn lichaam stelselmatig gesocialiseerd worden. Hoe we staan, wandelen, lachen of wenen wordt ons van kinds af aan voorgetoond. Daarin spelen niet alleen onze naast familie en vrienden een grote rol, maar ook de wereld buiten ons en de hoeveelheid beelden en informatie die we op ons afgestuurd krijgen. De manier waarop we ons dus letterlijk in deze wereld ‘voortbewegen’ is niet waardevrij, maar is net een weerslag van elke ontmoeting die een mens in zijn levensloop kent.
De voorstelling is een zoektocht naar oprechtheid in die veelheid van informatie. Hoe hard we ook proberen, we zullen nooit volledig samenvallen met de beelden die ons worden voorgehouden. En net daarin, in dat falen, wordt de mens tot zijn eigen en unieke zelf.
regie: Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe – spel: Seppe Cosyns & Loes Carrette
Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in twee studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.
In studie #2 stelt l’hommmm zich de vraag hoe een dergelijk denkbeeld de relatie tussen twee individuen beïnvloedt.
regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme & Yinka Kuitenbrouwer
Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in drie studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.
In studie #1 zie je een man solliciteren. Hij heeft een stok meegebracht.
regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme
Met Gat gaat l’hommmm op zoek naar een eigen kleine revolutie! Daarvoor moeten we terug naar het begin: de oerknal die het niets uit evenwicht brengt. Het resultaat: lichamen in een lege ruimte, mensen die zich tot elkaar beginnen te verhouden, die elkaar ontdekken en aftasten, de mogelijkheid van een wereld die zich opricht en tegelijk ook de verwachting dat alles iets wordt, dat iedereen iemand moet zijn.
Op een scène bestaat de mogelijkheid dat alles kan. Dat is de kans. Wie zal hem grijpen? En als je grijpt, wat vang je dan? Een nieuw leven? Een nieuw begin? Of gewoon heel even alleen zijn met de hele wereld? En daarna weer verder, tot een nieuw schisma in de tijd je wereld openbreekt.
Wij willen revolutie! Mag het nog gezegd? Laten we openbreken wat stilstaat. Laten we ontregelen wat zich constant herhaalt. Laten we beginnen bij onszelf. Laten we beginnen met theater.
En wie zijn wij? Niemand. Wat is dit dan? Niets.
Of toch? Een gat …
regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michaël Canto Minjauw, Seppe Cosyns, Lieselotte De Keyzer, Elien Hanselaer & Lize Pede – dramaturgie: Mats Van Herreweghe
In the garden of Eden
a cat jumped over the fence
and everything changed.
Drie acteurs op een scène gaan terug naar de oorsprong. Ze willen spelen. Zonder ernst, zonder gêne en zonder terughoudendheid gaan ze dansen, bewegen, spelen als kleine kinderen. En net als kleine kinderen maakt het hen niet uit dat dit spel constant verandert.
Ze zijn bevrijd van alles wat hen in deze wereld kan belemmeren: maatschappij, taal, zichzelf. Onbekommerd gaan ze op zoek naar hun eigen paradijs. En toch blijft die ene vraag hangen:
Où est le chat?
regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michael Canto Minjauw, Sanne Haenen en Seppe Cosyns – dramaturgie: Mats Van Herreweghe – scenografie: Sarah Geirnaert – spelcoach: Elsie de Brauw – promotor: Sam Bogaerts – co-promotor: Alain Platel.
vimeo
booking
De repetities voor Please (don't) let me be (mis)understood starten in januari 2022. Première op 11 januari 2023 in STUK in Leuven, maar op 11 juni tonen we al eens een work-in-progress tijdens KIEM in Oostende.
"De dieren zal ons via zijn hybride protagonisten voortdurend uitdagen om te bevragen wat we zien en daarmee vooral wat we willen zien, wat we verwachten te zien."
Lees hier de volledige recensie over De dieren op de website van Etcetera
De dieren is een speels requiem voor uitstervende ecosystemen en een falend mensbeeld. De voorstelling neemt je mee naar de zoo, een performatieve ruimte waar dieren hun anders-zijn moeten opvoeren zodat de mens zichzelf kan bevestigen – door te kijken. De zoo betrekt bezoekers bij een historisch ritueel van een westerse ordening van de wereld. Je leert er “staren” naar wezens die exotisch zijn gemaakt door onze fantasieën over wilde en verre oorden. Maar in deze zoo zijn de grenzen vervaagd tussen wie mens is en wie dier. Hier is het onduidelijk wie (voor) wie performt.
“Animals are always the observed. The fact that they can observe us has lost all significance.” (John Berger, Why look at Animals?)
regie: Geert Belpaeme / dramaturgie: Bauke Lievens / spel: Greet Jacobs & Sophia Bauer / licht- en decorontwerp: Geert Vanoorlé / geluidsontwerp: Esther Venrooy / maskers: Viktor Leestmans / kostuum: Valerie Le Roy / techniek: Geeraard Respeel / artistiek advies: Mats Van Herreweghe
productie: l’hommmm / coproductie: Vooruit
met de steun van De Vlaamse Overheid, Cultuur Gent, Buda, De Grote Post & KAAP
voorbije speellijst: Vooruit (Gent), De Grote Post (Oostende), Buda (Kortrijk), Malpertuis (Tielt), Nona (Mechelen), Tweetakt festival (Utrecht)
In All Inclusive bevraagt Julian Hetzel de esthetisering van geweld en de explosieve kracht van oorlogsbeelden. Vertrekkende vanuit het principe van ‘creatie door destructie’ importeerde hij enkele kilo’s oorlogspuin uit Syrië. De brokstukken transformeerde hij in Europa tot kunst.
Theatermaker Julian Hetzel plaatst in deze voorstelling kunst naast oorlog en toeristen naast vluchtelingen. Hij verbindt realiteit met verbeelding tijdens een rondleiding doorheen een tijdelijke expositieruimte. U wordt uitgenodigd om te kijken naar een museumbezoek waar de realiteit keihard terugslaat. Wat als we empathie kunnen kapitaliseren door mensen naar mensen te laten kijken?
regie: Julian Hetzel / performers: Kristien De Proost, Edoardo Ripani, Geert Belpaeme & lokale figuranten / dramaturgie: Miguel Angel Melgares / artistiek advies: Sodja Lotker / kostuums: Anne-Catherine Kunz / techniek: Korneel Coessens & Piet Depoortere / productie-assistentie: Sabine Mangeleer
productie: CAMPO i.s.m. Stichting Ism&Heit Utrecht
coproductie: Frascati Producties, Schauspiel Leipzig, Münchner Kammerspiele & SPIELART Festival
In Matisklo zoekt Bosse Provoost met vijf andere theatermakers naar de limieten van het uitspreekbare en afbeeldbare aan de hand van gedichten van Paul Celan, kostuums die een mens opslokken en hoopjes bezielde materie.
Op de scène passeren eveneens enkele ambigue en in zichzelf gekeerde ‘figuren’. Welke spreidsprongen aan betekenis en verbeelding ontstaan er wanneer deze figuren en de gedichten van Celan elkaar ontmoeten?
Celan gaat als overlever van de Holocaust moreel en talig tot het uiterste. Zijn poëzie reikt naar wat zich 'voorbij' de taal bevindt: een wereld lang voor of ver voorbij de mensen, een spreken vanuit het eigen dood-zijn. Ieder woord is als een steen die opgepakt en vanuit meerdere richtingen bekeken kan worden.
regie: Bosse Provoost / spel: Joeri Happel, Benjamin Cools, Ezra Veldhuis & Geert Belpaeme / dramaturgie: Geert Belpaeme / geluidsontwerp: Benjamin cools / kostuumontwerp: Max Pairon / scenografie & lichtontwerp: Ezra Veldhuis / tekst: Paul Celan / vertaling: Ton Naaijkens
productie: Toneelhuis & Kraagsteen / coproductie: Vooruit, Jonge Harten Theaterfestival
‘My Life with the Tree’ is een visuele trip die de sluizen van je verbeelding wagenwijd openzet. Het is een ode aan het mooiste en tegelijk meest tragische mechanisme in de mens: het verlangen. Want iets willen: dat is wat het leven voedt en vooruit stuwt. Het laat je steeds opnieuw je horizonten verruimen. Maar hoeveel mag er sneuvelen om je droom te bereiken? En wat als je dan hebt wat je dacht te willen?
Geïnspireerd op de condition humaine volgens Schopenhauer, creëert de jonge theatermaker Alexia Leysen met acteur Geert Belpaeme een eigenzinnige wereld die schommelt tussen fantasie en hyperrealisme. Laat je meevoeren in een beeldende reis, langs de omwegen van de fantasie en met de poëzie van het antispektakel.
Regie: Alexia Leysen / Spel: Geert Belpaeme /Decorbouw: Kristof Morel/ Techniek: Niels Antonissen, Mirko De Beule
Productie: d e t h e a t e r m a k e r, Villanella, BRUT
I.s.m. Festival Cement, Troubleyn, Stad Antwerpen
Met Please (don’t) let me be (mis)understood bevraagt Geert Belpaeme de figuur van de clown. Hedendaagse clownerie wordt veelal gereduceerd tot een spel met versteende vormen en figuren met een bijpassende psychologie. Een typisch voorbeeld is de tragiek van de huilende clown, als melancholische fêtering van de falende mens. Nochtans is clownerie, net als het theater, een performatieve praktijk met een potentieel om bestaande verhoudingen in vraag te stellen.
Geert Belpaeme wil in Please (don’t) let me be (mis)understood terug naar de kern van clownerie. Het wordt een choreografische deconstructie van de figuur van de clown met de bedoeling opnieuw dit rijke potentieel te verkennen. Hij gebruikt clownerie om nieuwe definities te onderzoeken van wat het betekent om mens te zijn: hoe kunnen we een minder agressieve positie innemen ten midden van andere organismen, levende systemen, ecosystemen en objecten?
Maar hoe onderzoek je dat in het theater, een plek die net gedefinieerd wordt door de menselijke blik? Hoe kun je niet-menselijke verhoudingen met een menselijk lichaam performen? Geert Belpaeme gelooft dat de clownspraktijk, met haar inherente openheid ten opzichte van ruimtes, objecten, relaties… net daar een opening in biedt.
Please (don’t) let me be misunderstood gaat in première op 11 januari 2023 in STUK in Leuven.
Leven op de Onbalans is een boek over spelen. Vertrekkend vanuit inzichten die voortkomen uit een praktijk van spelen – als performer, theatermaker, maar ook als pedagoog en artistiek onderzoeker aan KASK in Gent… – ontrafelt Geert Belpaeme hoe spelen fundamenteel verwoven zit in onze ervaring van de wereld en onze mogelijkheid om die wereld te kennen. Hoe we spelen bepaalt wie we zijn. Veel meer dan een specifieke culturele activiteit die we af en toe in helder afgebakende contexten en binnen heldere regels doen, is spelende-zijn de fundamentele ontologische situatie waarin we ons bevinden. We moeten spelen om te bestaan. Belpaeme werkt toe naar een definitie van spelen vanuit de term onzekerheid, een begrip dat hij aan de kwantummechanica ontleent. Onzekerheid duidt op een fundamentele instabiliteit van de materiële opbouw van de werkelijkheid. Het zekere handelen waarin we ons elke dag begeven is een reductie van een werkelijke (overlappende) veelvormigheid en onbepaaldheid, een inconsistente en niet-te-tellen vormveelheid. Bestaan betekent dat we binnen die onbepaalde vormveelheid, structuur en eenheid ‘performen’.
Geert Belpaeme evolueert naar een specifiekere definitie van spelen als ont-zekeren, een ontologisch-epistemologische attitude die men in het zijn kan aannemen ten opzichte van de betekenisregimes die dat zijn vormgeven. Spelen als podiumkunstpraktijk is een ideaal laboratorium om dit te onderzoeken omdat de exponentiële vermenigvuldiging van de blik een kortsluiting teweegbrengt in de zekerheid waarbinnen we pretenderen te handelen. De toneelspeler wordt gedwongen veelvormig te zijn. De speler kan niet anders dan in een waarheid te staan die zich niet in een eenheid laat vatten.
Leven op de Onbalans wordt gefinancierd door het Onderzoeksfonds Kunsten van HOGENT. Publicatie verwacht in 2023.
Lees hier een voorpublicatie die verscheen in Etcetera in maart 2020
Geert Belpaeme is theatermaker en speler. Hij studeerde in 2010 af aan de opleiding drama van KASK in Gent waar hij sindsdien ook docent en onderzoeker is.
Tussen 2010 en 2020 maakte hij samen met Mats Van Herreweghe en een wisselende groep medemakers onder de collectieve naam l'hommmm voorstellingen die balanceren tussen theater, performance, dans en filosofisch experiment. Het werk van l'hommmm wordt gekenmerkt door een speelsheid en abstractie die vanuit een ongeremde verbeelding vertrekt. In elke voorstelling probeert l'hommmm een nieuwe taal te creëren, een nieuwe manier om betekenis te vormen en met een publiek te communiceren.
Tussen 2015 en 2018 werkte Geert samen met Bosse Provoost, Kobe Chielens en Lieselotte De Keyser onder de collectieve naam de polen aan de voorstellingen Herberg en The Act of Dying.
Daarnaast werkte hij als speler, coach en dramaturg samen met Bosse Provoost, Alexia Leysen, Alexander Vantournhout & Bauke Lievens, Circus Katoen, duo André-Leo, Julian Hetzel...
De materialiteit van de vertelling, de impulsieve verbeelding van de speler en de zoektocht naar een niet-lineaire dramaturgie, zijn terugkerende thema's in Geert's praktijk als speler en als maker. Zijn artistieke taal, die soms doet denken aan een abstracte en minimalistische vorm van clownerie, combineert speelsheid met filosofische strengheid in voorstellingen die de overheersende narratieven van onze tijd willen uitdagen.
DE DIEREN
De Morgen, 23 december 2020
Etcetera, 6 oktober 2020
THE ACT OF DYING
Etcetera, 3 april 2017
FÜNF LEICHTE TANZSPIELE
Etcetera, 15 februari 2017
MY LIFE WITH THE TREE
Theaterkrant, 7 oktober 2016
SPRACHSPIEL
Knack Focus, 1 april 2015
De Standaard, 26 februari 2015
DE VRIJETIJDSMENS - STUDIE #2
Zone03, 28 oktober 2013
DE VRIJETIJDSMENS - STUDIE #1
De Standaard, 2 augustus 2012
In oktober 2020 ging De dieren in première, een voorstelling die je meeneemt naar de zoo, een plek waar mensen naar dieren kijken. Na de première ging de voorstelling in een gedwongen winterslaap. Maar een voorstelling is een levend organisme, dat blijft verder groeien, ook als ze niet gespeeld of gezien wordt. Be a Bear is de koortsdroom van een voorstelling in winterslaap.
Be a Bear is een Podcast van Geert Belpaeme en Esther Venrooy.
First is een samenwerking van Geert Belpaeme met pianist/componist Heleen Van Haegenborgh. Ze lieten zich door Tik Tak, Barnett Newman en Snaartheorie inspireren tot een reflectie over de lineariteit van ons bewustzijn.
First vertrekt vanuit het idee dat wij, mensen, via de taal zelf de scheppers zijn van de realiteit waarin wij leven. First is een pamflet: een ode aan het beginnen; een prelude gedanst door de eerste mens, voor de laatste mens.
First ontving de Roel Verniersprijs in 2016 en speelde op het Theaterfestival in Antwerpen in 2018.
Geert Belpaeme (tekst, spel & creatie) / Heleen Van Haegenborgh (muziek & spel) / Mats Van Herreweghe (dramaturgie) / Ezra Veldhuis & Bosse Provoost (scenografie) / Geert Vanoorlé (lichtontwerp)
een productie van l’hommmm / Met de steun van KASK School of Arts Gent, Vooruit, Pact Zollverein, wpZimmer, KAAP & De Roel Verniersprijs 2016 (Het TheaterFestival/T-heater)
First speelde in KC Nona (Mechelen), Het TheaterFestival (Antwerpen), Vooruit (Gent), Festival Dansand (Oostende)
In The Act of Dying proberen drie spelers als vrolijke niet-menselijke figuren te sterven. Ze gaan op zoek naar de ultieme vrijheid van de animatiefiguur: na een ronduit gewelddadige dood opnieuw te verrijzen. De voorstelling is een reflectie op de rol van geweld en de dood in onze samenleving. Net door de dood vanuit de lichtheid en speelsheid van de tekenfilmfiguur te benaderen, proberen de polen tot een waarachtige tragiek te komen. De acteurs worden bijgestaan door een vierkant en de Derde Symfonie van Henryk Górecki.
‘They don’t know death, they don’t know sexuality, they don’t know suffering, you cut them into pieces, they’re reconstituted. There is no finitude, no mortality here. There is evil, but a kind of naieve, good evil. You’re just egotistic, you want to eat, you want to hit the other, but there is no guilt proper.’ (uit A Pervert’s Guide to Cinema van Slavoj Žižek)
van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer & Geert Belpaeme / scenografie: Sibran Sampers, Ezra Veldhuis / dramaturgisch advies: Mats Van Herreweghe / techniek: Britt De Jonghe
productie: de polen
co-productie: wpZimmer, Buda, Vooruit & Toneelhuis
met de steun van: de Vlaamse Overheid, TAZ, LOD & KAAP
The Act of Dying werd gespeeld in Vooruit (Gent), KAAP (Brugge), TAZ (Oostende), Festival Boulevard (’s Hertogenbosch), Love at First Sight festival (Antwerpen), Jonge Harten Festival (Groningen)
Fünf leichte tanzspiele vertelt het verhaal van de taal. Niet de taal waarin wij spreken maar een oertaal, een spel, een verbeelding die vóór het begrijpen komt. Fünf leichte tanzspiele legt bloot hoe snel taal ontstaat, hoe makkelijk we iets onvatbaar begrijpen, hoe vanzelfsprekend een wereldbeeld zich uittekent.
De taal, de wiskunde, de wetenschappen zijn geen pogingen om de realiteit te vatten, ze zijn een spel waarin mensen ervaring proberen te ordenen via zelfverzonnen regels. Er is geen logica, er is geen waarheid, er zijn enkele spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan.
Fünf leichte tanzspiele neemt je terug naar de sérieux van het kind-zijn, waarbij elke vorm ontdekt moet worden, waarbij inhoud nog abstractie is en abstractie heel normaal.
van & met: Geert Belpaeme, Mats Van Herreweghe, Loes Carrette, Benjamin Cools & Seppe Decubber
licht: Timme Afschrift
productie: l’hommmm
Hoe houdt een mens zich staande in een architectuur – een desolate vlakte onder een brug – die zich onverschillig opstelt tot de mens die zich erin begeeft en hem door haar afmetingen fijn drukt? Het sterkste teken dat een mens er kan geven is er zijn of er niet zijn. 1 en 0 zijn instrumenten om iets uit te drukken. Er zijn. Er niet zijn. En vervolgens leest de architectuur als een partituur van ongewone ontmoetingen.
Herberg werd in 2015 gemaakt voor een zeer specifieke ruimte onder een viaduct in Ledeberg (Gent) om tijdens zonsondergang gespeeld te worden.
Het uitgangspunt van de voorstelling is altijd geweest om naar de ruimte, meerbepaald een grote vlakte met pilaren en een ‘dak’, te luisteren en haar niet iets op te leggen, wat ons bracht tot het proberen hertalen van een architectuur tot partituur. Een ander belangrijk onderzoek in de voorstelling is het verkennen van de mogelijkheden van een speler/mens/lichaam om over grote afstanden of bij weinig licht iets te communiceren, en welke mogelijkheden de visuele barrière van een afstand of zonsondergang bieden voor wat je wil vertellen.
In 2016 werden we uitgenodigd door Toneelhuis om Herberg te hertalen naar een locatie in de omgeving van Antwerpen. Omdat de voorstelling zo locatiespecifiek is, heeft de uitdagende hertaling naar het viaduct van Merksem ons tot een andere voorstelling geleid met inhoudelijke en vormelijke accenten eigen aan de locatie.
van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer, Britt Bakker, Midas De Saedeleir & Geert Belpaeme
Sprachspiel is een voorstelling die het midden houdt tussen kunst en filosofisch experiment. Met Sprachspiel willen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe aantonen hoe communicatie ontstaat vanuit spel, niet vanuit begrijpen.
De voorstelling vindt zijn inspiratie en zijn naam bij de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein die vindt dat taal geen poging is om de werkelijkheid te vatten maar een spel waarin mensen orde scheppen met (willekeurige) spelregels die enkel binnen hun eigen logica kloppen. Er zijn alleen spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan. Taal is actief, het is een handeling. De taal bestaat niet op het moment dat er niet gecommuniceerd wordt. Betekenis bestaat niet zonder de mens (die ze actief creëert en hergebruikt). Er moet gespeeld worden!
l’hommmm vertrok vanuit dit idee om Sprachspiel te maken, een voorstelling die ons idee over taal en betekenis wil losweken uit de restricties waar het in zijn dagelijkse gebruik vaak in verstrikt raakt. In de voorstelling proberen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe te communiceren via abstracte beweging. Er zijn geen woorden, geen concepten, geen betekenis, enkel lichamen en de mogelijkheid om te spelen.
Van & met Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe / coaching: Charlotte van den Eynde / lichtontwerp: Timme Afschrift i.s.m. studenten KASKdrama
Sprachspiel speelde in CC Ghybe (Poperinge), KC Nona (Mechelen), Flare Festival (Manchester, UK), CC hasselt, De werf (Brugge), Love at First Sight (Antwerpen), MSK (Gent), Pact Zollverein (Essen, D), Chambre d’O (Oostende), wpZimmer (Antwerpen), Les Ballets C de la B (Gent), Rataplan (Antwerpen)
In It says nothing to me about my life gaat l’hommmm na hoe de mens en zijn lichaam stelselmatig gesocialiseerd worden. Hoe we staan, wandelen, lachen of wenen wordt ons van kinds af aan voorgetoond. Daarin spelen niet alleen onze naast familie en vrienden een grote rol, maar ook de wereld buiten ons en de hoeveelheid beelden en informatie die we op ons afgestuurd krijgen. De manier waarop we ons dus letterlijk in deze wereld ‘voortbewegen’ is niet waardevrij, maar is net een weerslag van elke ontmoeting die een mens in zijn levensloop kent.
De voorstelling is een zoektocht naar oprechtheid in die veelheid van informatie. Hoe hard we ook proberen, we zullen nooit volledig samenvallen met de beelden die ons worden voorgehouden. En net daarin, in dat falen, wordt de mens tot zijn eigen en unieke zelf.
regie: Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe – spel: Seppe Cosyns & Loes Carrette
Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in twee studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.
In studie #2 stelt l’hommmm zich de vraag hoe een dergelijk denkbeeld de relatie tussen twee individuen beïnvloedt.
regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme & Yinka Kuitenbrouwer
Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in drie studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.
In studie #1 zie je een man solliciteren. Hij heeft een stok meegebracht.
regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme
Met Gat gaat l’hommmm op zoek naar een eigen kleine revolutie! Daarvoor moeten we terug naar het begin: de oerknal die het niets uit evenwicht brengt. Het resultaat: lichamen in een lege ruimte, mensen die zich tot elkaar beginnen te verhouden, die elkaar ontdekken en aftasten, de mogelijkheid van een wereld die zich opricht en tegelijk ook de verwachting dat alles iets wordt, dat iedereen iemand moet zijn.
Op een scène bestaat de mogelijkheid dat alles kan. Dat is de kans. Wie zal hem grijpen? En als je grijpt, wat vang je dan? Een nieuw leven? Een nieuw begin? Of gewoon heel even alleen zijn met de hele wereld? En daarna weer verder, tot een nieuw schisma in de tijd je wereld openbreekt.
Wij willen revolutie! Mag het nog gezegd? Laten we openbreken wat stilstaat. Laten we ontregelen wat zich constant herhaalt. Laten we beginnen bij onszelf. Laten we beginnen met theater.
En wie zijn wij? Niemand. Wat is dit dan? Niets.
Of toch? Een gat …
regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michaël Canto Minjauw, Seppe Cosyns, Lieselotte De Keyzer, Elien Hanselaer & Lize Pede – dramaturgie: Mats Van Herreweghe
In the garden of Eden
a cat jumped over the fence
and everything changed.
Drie acteurs op een scène gaan terug naar de oorsprong. Ze willen spelen. Zonder ernst, zonder gêne en zonder terughoudendheid gaan ze dansen, bewegen, spelen als kleine kinderen. En net als kleine kinderen maakt het hen niet uit dat dit spel constant verandert.
Ze zijn bevrijd van alles wat hen in deze wereld kan belemmeren: maatschappij, taal, zichzelf. Onbekommerd gaan ze op zoek naar hun eigen paradijs. En toch blijft die ene vraag hangen:
Où est le chat?
regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michael Canto Minjauw, Sanne Haenen en Seppe Cosyns – dramaturgie: Mats Van Herreweghe – scenografie: Sarah Geirnaert – spelcoach: Elsie de Brauw – promotor: Sam Bogaerts – co-promotor: Alain Platel.
vimeo
booking