De dieren is een speels requiem voor uitstervende ecosystemen en een falend mensbeeld. De voorstelling neemt je mee naar de zoo, een performatieve ruimte waar dieren hun anders-zijn moeten opvoeren zodat de mens zichzelf kan bevestigen – door te kijken. De zoo betrekt bezoekers bij een historisch ritueel van een westerse ordening van de wereld. Je leert er “staren” naar wezens die exotisch zijn gemaakt door onze fantasieën over wilde en verre oorden. Maar in deze zoo zijn de grenzen vervaagd tussen wie mens is en wie dier. Hier is het onduidelijk wie (voor) wie performt.

“Animals are always the observed. The fact that they can observe us has lost all significance.” (John Berger, Why look at Animals?)

regie: Geert Belpaeme / dramaturgie: Bauke Lievens / spel: Greet Jacobs & Sophia Bauer / licht- en decorontwerp: Geert Vanoorlé / geluidsontwerp: Esther Venrooy / maskers: Viktor Leestmans / kostuum: Valerie Le Roy / techniek: Geeraard Respeel / artistiek advies: Mats Van Herreweghe

productie: l’hommmm / coproductie: Vooruit / met de steun van De Vlaamse Overheid, Cultuur Gent, Buda, De Grote Post & KAAP

De dieren was al te zien in Vooruit (Gent), De Grote Post (Oostende), Buda (Kortrijk), Malpertuis (Tielt), Nona (Mechelen), Tweetakt festival (Utrecht)

First is een samenwerking van Geert Belpaeme met pianist/componist Heleen Van Haegenborgh. Ze lieten zich door Tik Tak, Barnett Newman en Snaartheorie inspireren tot een reflectie over de lineariteit van ons bewustzijn. 

First vertrekt vanuit het idee dat wij, mensen, via de taal zelf de scheppers zijn van de realiteit waarin wij leven. First is een pamflet: een ode aan het beginnen; een prelude gedanst door de eerste mens, voor de laatste mens.

First ontving de Roel Verniersprijs in 2016 en speelde op het Theaterfestival in Antwerpen in 2018.

Geert Belpaeme (tekst, spel & creatie) / Heleen Van Haegenborgh (muziek & spel) / Mats Van Herreweghe (dramaturgie) / Ezra Veldhuis & Bosse Provoost (scenografie) / Geert Vanoorlé (lichtontwerp)

een productie van l’hommmm / Met de steun van KASK School of Arts Gent, Vooruit, Pact Zollverein, wpZimmer, KAAP & De Roel Verniersprijs 2016 (Het TheaterFestival/T-heater)

First speelde in KC Nona (Mechelen), Het TheaterFestival (Antwerpen), Vooruit (Gent), Festival Dansand (Oostende)

In The Act of Dying proberen drie spelers als vrolijke niet-menselijke figuren te sterven. Ze gaan op zoek naar de ultieme vrijheid van de animatiefiguur: na een ronduit gewelddadige dood opnieuw te verrijzen. De voorstelling is een reflectie op de rol van geweld en de dood in onze samenleving. Net door de dood vanuit de lichtheid en speelsheid van de tekenfilmfiguur te benaderen, proberen de polen tot een waarachtige tragiek te komen. De acteurs worden bijgestaan door een vierkant en de Derde Symfonie van Henryk Górecki.

‘They don’t know death, they don’t know sexuality, they don’t know suffering, you cut them into pieces, they’re reconstituted. There is no finitude, no mortality here. There is evil, but a kind of naieve, good evil. You’re just egotistic, you want to eat, you want to hit the other, but there is no guilt proper.’ (uit A Pervert’s Guide to Cinema van Slavoj Žižek)

van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer & Geert Belpaeme / scenografie: Sibran Sampers, Ezra Veldhuis / dramaturgisch advies: Mats Van Herreweghe / techniek: Britt De Jonghe 

productie: de polen 

co-productie: wpZimmer, Buda, Vooruit & Toneelhuis 

met de steun van: de Vlaamse Overheid, TAZ, LOD & KAAP

The Act of Dying werd gespeeld in Vooruit (Gent), KAAP (Brugge), TAZ (Oostende), Festival Boulevard (’s Hertogenbosch), Love at First Sight festival (Antwerpen), Jonge Harten Festival (Groningen)

Fünf leichte tanzspiele vertelt het verhaal van de taal. Niet de taal waarin wij spreken maar een oertaal, een spel, een verbeelding die vóór het begrijpen komt. Fünf leichte tanzspiele legt bloot hoe snel taal ontstaat, hoe makkelijk we iets onvatbaar begrijpen, hoe vanzelfsprekend een wereldbeeld zich uittekent.

De taal, de wiskunde, de wetenschappen zijn geen pogingen om de realiteit te vatten, ze zijn een spel waarin mensen ervaring proberen te ordenen via zelfverzonnen regels. Er is geen logica, er is geen waarheid, er zijn enkele spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan.

Fünf leichte tanzspiele neemt je terug naar de sérieux van het kind-zijn, waarbij elke vorm ontdekt moet worden, waarbij inhoud nog abstractie is en abstractie heel normaal.

van & met: Geert Belpaeme, Mats Van Herreweghe, Loes Carrette, Benjamin Cools & Seppe Decubber

licht: Timme Afschrift

productie: l’hommmm

Hoe houdt een mens zich staande in een architectuur – een desolate vlakte onder een brug – die zich onverschillig opstelt tot de mens die zich erin begeeft en hem door haar afmetingen fijn drukt? Het sterkste teken dat een mens er kan geven is er zijn of er niet zijn. 1 en 0 zijn instrumenten om iets uit te drukken. Er zijn. Er niet zijn. En vervolgens leest de architectuur als een partituur van ongewone ontmoetingen.

Herberg werd in 2015 gemaakt voor een zeer specifieke ruimte onder een viaduct in Ledeberg (Gent) om tijdens zonsondergang gespeeld te worden.
Het uitgangspunt van de voorstelling is altijd geweest om naar de ruimte, meerbepaald een grote vlakte met pilaren en een ‘dak’, te luisteren en haar niet iets op te leggen, wat ons bracht tot het proberen hertalen van een architectuur tot partituur. Een ander belangrijk onderzoek in de voorstelling is het verkennen van de mogelijkheden van een speler/mens/lichaam om over grote afstanden of bij weinig licht iets te communiceren, en welke mogelijkheden de visuele barrière van een afstand of zonsondergang bieden voor wat je wil vertellen.

In 2016 werden we uitgenodigd door Toneelhuis om Herberg te hertalen naar een locatie in de omgeving van Antwerpen. Omdat de voorstelling zo locatiespecifiek is, heeft de uitdagende hertaling naar het viaduct van Merksem ons tot een andere voorstelling geleid met inhoudelijke en vormelijke accenten eigen aan de locatie.

van en met: Bosse Provoost, Kobe Chielens, Lieselotte De Keyzer, Britt Bakker, Midas De Saedeleir & Geert Belpaeme 

Sprachspiel is een voorstelling die het midden houdt tussen kunst en filosofisch experiment. Met Sprachspiel willen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe aantonen hoe communicatie ontstaat vanuit spel, niet vanuit begrijpen.

De voorstelling vindt zijn inspiratie en zijn naam bij de Oostenrijkse filosoof Ludwig Wittgenstein die vindt dat taal geen poging is om de werkelijkheid te vatten maar een spel waarin mensen orde scheppen met (willekeurige) spelregels die enkel binnen hun eigen logica kloppen. Er zijn alleen spelen en spelers, regels en de toepassing daarvan. Taal is actief, het is een handeling. De taal bestaat niet op het moment dat er niet gecommuniceerd wordt. Betekenis bestaat niet zonder de mens (die ze actief creëert en hergebruikt). Er moet gespeeld worden!

l’hommmm vertrok vanuit dit idee om Sprachspiel te maken, een voorstelling die ons idee over taal en betekenis wil losweken uit de restricties waar het in zijn dagelijkse gebruik vaak in verstrikt raakt. In de voorstelling proberen Geert Belpaeme en Mats Van Herreweghe te communiceren via abstracte beweging. Er zijn geen woorden, geen concepten, geen betekenis, enkel lichamen en de mogelijkheid om te spelen.

Van & met Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe / coaching: Charlotte van den Eynde / lichtontwerp: Timme Afschrift i.s.m. studenten KASKdrama

Sprachspiel speelde in CC Ghybe (Poperinge), KC Nona (Mechelen), Flare Festival (Manchester, UK), CC hasselt, De werf (Brugge), Love at First Sight (Antwerpen), MSK (Gent), Pact Zollverein (Essen, D), Chambre d’O (Oostende), wpZimmer (Antwerpen), Les Ballets C de la B (Gent), Rataplan (Antwerpen)

In It says nothing to me about my life gaat l’hommmm na hoe de mens en zijn lichaam stelselmatig gesocialiseerd worden. Hoe we staan, wandelen, lachen of wenen wordt ons van kinds af aan voorgetoond. Daarin spelen niet alleen onze naast familie en vrienden een grote rol, maar ook de wereld buiten ons en de hoeveelheid beelden en informatie die we op ons afgestuurd krijgen. De manier waarop we ons dus letterlijk in deze wereld ‘voortbewegen’ is niet waardevrij, maar is net een weerslag van elke ontmoeting die een mens in zijn levensloop kent.

De voorstelling is een zoektocht naar oprechtheid in die veelheid van informatie. Hoe hard we ook proberen, we zullen nooit volledig samenvallen met de beelden die ons worden voorgehouden. En net daarin, in dat falen, wordt de mens tot zijn eigen en unieke zelf.

regie: Geert Belpaeme & Mats Van Herreweghe – spel: Seppe Cosyns & Loes Carrette

Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in twee studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.

In studie #2 stelt l’hommmm zich de vraag hoe een dergelijk denkbeeld de relatie tussen twee individuen beïnvloedt.

regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme & Yinka Kuitenbrouwer

Met De vrijetijdsmens wil l’hommmm een voorstellingen-reeks maken over het parool van onze prestatiegerichte maatschappij: “gij zult uzelf zijn, gij zult uzelf onderscheiden door wat ge doet en draagt.” Ze onderzoeken in drie studies hoe dat zelfbeeld haaks staat op het wezen van de mens. We worden een identiteit voorgespiegeld waarin succes en zelfverwezenlijking centraal staan, een identiteit die in wezen zo rigide en strak omlijnd is dat het ons tot dwangmatige en behoeftige mensen maakt.

In studie #1 zie je een man solliciteren. Hij heeft een stok meegebracht.

regie: Mats Van Herreweghe – spel: Geert Belpaeme

Met Gat gaat l’hommmm op zoek naar een eigen kleine revolutie! Daarvoor moeten we terug naar het begin: de oerknal die het niets uit evenwicht brengt. Het resultaat: lichamen in een lege ruimte, mensen die zich tot elkaar beginnen te verhouden, die elkaar ontdekken en aftasten, de mogelijkheid van een wereld die zich opricht en tegelijk ook de verwachting dat alles iets wordt, dat iedereen iemand moet zijn.

Op een scène bestaat de mogelijkheid dat alles kan. Dat is de kans. Wie zal hem grijpen? En als je grijpt, wat vang je dan? Een nieuw leven? Een nieuw begin? Of gewoon heel even alleen zijn met de hele wereld? En daarna weer verder, tot een nieuw schisma in de tijd je wereld openbreekt.

Wij willen revolutie! Mag het nog gezegd? Laten we openbreken wat stilstaat. Laten we ontregelen wat zich constant herhaalt. Laten we beginnen bij onszelf. Laten we beginnen met theater.

En wie zijn wij? Niemand. Wat is dit dan? Niets.

Of toch? Een gat …

regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michaël Canto Minjauw, Seppe Cosyns, Lieselotte De Keyzer, Elien Hanselaer & Lize Pede – dramaturgie: Mats Van Herreweghe

In the garden of Eden

a cat jumped over the fence

and everything changed.

Drie acteurs op een scène gaan terug naar de oorsprong. Ze willen spelen. Zonder ernst, zonder gêne en zonder terughoudendheid gaan ze dansen, bewegen, spelen als kleine kinderen. En net als kleine kinderen maakt het hen niet uit dat dit spel constant verandert.

Ze zijn bevrijd van alles wat hen in deze wereld kan belemmeren: maatschappij, taal, zichzelf. Onbekommerd gaan ze op zoek naar hun eigen paradijs. En toch blijft die ene vraag hangen:

Où est le chat?

regie & concept: Geert Belpaeme – spel & creatie: Michael Canto Minjauw, Sanne Haenen en Seppe Cosyns – dramaturgie: Mats Van Herreweghe – scenografie: Sarah Geirnaert – spelcoach: Elsie de Brauw – promotor: Sam Bogaerts – co-promotor: Alain Platel.